Gisteravond werd het helemaal helder boven Bergen en zagen we de zon ondergaan. Bij het wakker worden was daar niets meer van over. Opnieuw zwaar bewolkt, maar nog wel droog. De route van vandaag voert ons langs het tweede deel van de Hardanger gevolgd door de Hardangervidda. Die laatste voert over de grootste hoogvlakte van Europa en de klim er naartoe is ruim 25 kilometer lang. Dus moesten we op tijd weg. Na Hugo nog een keer van een bak brokken voorzien te hebben togen we naar de supercharger net boven Bergen ligt om de Tesla vol electronen te stoppen.

De Hardanger route loopt pal langs de Hardanderfjord en dat geeft prachtige beelden en kronkelige wegen. Vaak zo smal dat je goed moet oppassen bij tegenliggers. Het eerste uitwijk vakje in, terwijl de tegenligger voorzichtig langszij komt. Vooral als dat een grote camper of zelfs truck met oplegger is, is dat soms passen en meten. Dan bij Eidfjord nog wat extra stroom in de auto laden. De supercharger bij Gol moet gehaald kunnen worden, maar voor het stijgende stuk van de Hardangervidda geeft de voorspeller van de auto een stevige dip aan. Eerste stop zijn de Voringsfossen. Dit is de bekendste waterval van Noorwegen, die ruim 145 meter hoog is. Mooi om te zien. Dan de hoogvlakte over. Ook indrukwekkend, maar door de nevel niet echt goed te zien. Daarbij staat er een ijskoude wind, die even buiten de auto zijn niet echt prettig maakt.

Nog even superchargen in Gol, waar we doordat het al laat is gelijk een kebab eten in het plaatselijke fastfood restaurant. Het smaakt best goed. Dan door naar Sognedal, wat nog een kilometer of 120 verderop ligt. We hebben inmiddels geleerd dat je hier met hooguit 60 kilometer per uur moet rekenen, dus dat kost nog zeker twee uur. En dan zit er nog een ferry in, die 's avonds maar eens per uur of zo vaart. We hebben geluk, terwijl we vlak bij de ferry zijn komt er ineens veel verkeer van de andere kant. En dus rijden we vrijwel als laatste auto de veerpont op. Ondertussen hadden we contact gehad met Per, de eigenaar van het huisje dat we gehuurd hebben. Hij zit bij een voetbal wedstrijd, maar de deur van het huisje is open. We moeten naar Torstad rijden (nog eens 20 kilometer over weer zo'n smal weggetje) tot we het bordje Torstadhagen tegen komen. Daar de auto parkeren en dan 200 meter omhoog lopen. Met de auto naar boven gaan is geen goed idee zegt hij.

Dat klopt, dus hobbelen we met een laptop tas, foto toestellen en rugzak omhoog. Het loopt ongeveer met 45 graden omhoog, terwijl de regen met bakken uit de hemel valt. We hebben alleen een foto van de buitendeur, dus elk huisje moet bekeken worden. Het blijkt de op een na bovenste. Maar als we binnen stappen is alle inspanning vergeten. Dit is zo'n huisje waarop je spontaan verliefd wordt. Een waanzinnig uitzicht, een hottub in de tuin, openhaard, vloer verwarming in de badkamer en dat alles in blokhut vorm.

Gelukkig heeft Per aangeboden om om een uur of tien met z'n 4x4 langs te komen, zodat hij de zware koffers naar boven kan rijden. We zijn hem erg dankbaar. Daarna storten we al snel in bed.