zondag 3 februari 2008

touchdown, power down
Niet gedacht dat de titel van het boek van Michael Gill, How Starbucks Saved My Life", zo toepasselijk zou zijn deze vakantie! Nadat we wat obstakels hadden overwonnen (het huisje en de sleutel vinden) diende probleempje nummer drie zich al aan: hoe krijgen we het warm in het huisje? Na de thermostaat alle kanten op te hebben bewogen gaven we het maar op en doken op zaterdagavond maar vroeg het bed in. Morgen Keith maar even bellen. Om middernacht zaten we plots rechtop in bed: Een enorme storm (met windvlagen van 148 km per uur zo bleek later) was opgestoken. Het huisje kraakte aan alle kanten!

Om half zeven 's ochtends opgestaan; van slapen kwam toch niet veel. Yolanda had wel zin in een duik in de jacuzzi (buiten!), de storm trotserend. Duurde niet lang, want ze werd volledig gezandstraald. De hoes van de jacuzzi waaide weg, de deur van de boilerruimte was uit de schanieren geblazen, dakpannen en stenen vlogen in het rond en het was nog steeds steenkoud in huis. Dacht je alles gehad te hebben, hadden we ook nog een powercut: geen warm warm water, geen koffie, geen licht, niet kunnen koken. Al snel bleek dat de 700 huizen in de buurt ook waren getroffen. En wat doe je dan: je gaat boodschappen doen en je toogt naar Starbucks. Lekker warm.

Toen we de boodschappen hadden thuisgebracht was er nog steeds geen stroom! Dus op pad! Op naar Amboy Crater. Via het plaatsje 29 Palms, alwaar Yolanda en Ingeborg elk zonnestraaltje probeerden op te pikken. Erwin moest nl tanken en dat duurde wat langer, want ook daar:geen stroom. De route voerde langs de legerbasis door de Mojave desert. Stofwolken van zand waaiden metershoog op. Na een heuvelrug was de wind weg en een enorm uitgestrekt landschap doemde op. De temperatuur was hier meer dan aangenaam. De route naar de krater voerde ook over de oude Route 66. Bij de krater aangekomen waren we de enige bezoekers. Dus een lekkere wandeling in de zon naar de voet van de krater en terug. Op de terugweg bleek dat de storm nog wat was aangewakkerd en dat leverde prachtige beelden op.

Aangekomen bij ons huisje bleek dat de stroomstoring nog niet was verholpen. Een rondje met de auto langs de buren leverde het volgende op: het zou minstens tot 10 uur 's avonds gaan duren. Geen lekker "vooruitzicht" dus.... We vluchtten opnieuw het huis uit voor de avondmaaltijd. Eerst nog even langs Starbucks voor een warme cappucino en internet en toen door naar Applebee's, alwaar de locale bevolking in grote getale was neergestreken voor het bekijken van de Super Bowl. Joelend en schreeuwend werd er gekeken. Om ongeveer 20.30 waagden we de tocht naar het huisje: helaas nog geen stroom. Maar we waren voorbereid: de kaarsen, theelichten en lucifers lagen klaar bij de deur. En alsof de duvel ermee speelt, net toen we de vijfde kaars hadden aangestoken, floepte de stroom weer aan. Thank God for small mercies. Dus de verwarming hoog! We waren door de wind, kou, zon en frisse lucht van die dag behoorlijk uitgeput. Om half tien gingen de oogjes toe.

deze website is ontwikkeld en gehost door InterBox Internet