maandag 14 juli 2008
                      | |
 | |
| van zout en pizza |
 |
| "This is the place" riep Brigham Young toen hij het huidige Utah introk met zijn mormoonse volgelingen. Wakker geschrokken om 02.00 uur... Robert aan de telefoon. Probleempje met een server. Erwin bedenkt een noodoplossing en we slapen weer een paar uur verder. Toch weer heel vroeg wakker. Terwijl Erwin vanuit bed met zijn broer chat over de problemen aan de server en aan een oplossing werkt, besluit ik lekker lang te douchen. Gewapend met de camera maak ik een wandeling over het terrein van de B&B. Langs het prieeltje en het meer loop ik een stukje van het wandelpad. Ik had gelezen dat er hier vroeg in de ochtend allerlei dieren te zien zijn (moose, eekhoorns, herten, stinkdieren), maar ze houden zich verborgen, tenminste als ik terug op de kamer ben, ruik ik in ieder geval niets vies. Om 9.00 uur dalen we af naar het terras waar het ontbijt geserveerd wordt. Het ontbijt is heerlijk! Nadat Erwin de waterfiets alvast heeft uitgeprobeerd, vertrekken we naar Salt Lake City. Bij een bezoek aan Salt Lake City mag het aandoen van Temple Square natuurlijk niet ontbreken. Nadat we de bergen rondom SLC waren afgedaald, kwamen we aan in een opvallend groene, beetje steriele stad. Eerst bezochten we Utah State Capitol, dat een beetje lijkt op zijn broer in Washington D.C. Daarna daalden we af naar Temple Square, de trots van de hoofdstad Utah (althans voor de mormonen). Veel beton en gebouwen die zo potsierlijk waren, dat ze met gemak een plekje verdienen in de 25 meest foute gebouwen. Op en rondom dit plein wemelde het, uiteraard, van de mormonen. Je kon ze van verre al zien aankomen: de mannen in wit overhemd met zwarte broek, de vrouwen in hansopachtige jurken uit het jaar nul. Beetje vreemde gewaarwording. Dus na een korte wandeling, klommen we weer terug naar de auto die we bij het State Capitol hadden laten staan. Best een pittige inspanning in 35 graden... Daarna vlot op weg naar de volgende tempel. En dan bedoelen we natuurlijk de schaatstempel van SLC: the Olympic Oval. De schaatsbaan met 's werelds snelste ijs (zoals ze zelf beweren). Het was er tamelijk uitgestorven en we kregen dan ook gelijk toestemming om rond te kijken. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen. Ingeborg hoopte dat ze Sven zou tegenkomen, maar helaas.... We zijn overal geweest: langs de baan, op het middenterrein en onder de baan. We hebben zelfs het heilige ijs aangeraakt (kussen leek ons geen goed idee). Zo, dat nemen ze ons mooi niet meer af! We vervolgden onze route naar Saltair. Ooit een luxueus badcomplex, nu vergane glorie. Gelegen aan het Great Salt Lake, bood het ons de gelegenheid om op de bekende zoutvlaktes van de stad te lopen. Stinken daar!!! Dus wij in de bloedhitte gewandeld naar de rand van het water. De stank was echt niet te harden. De rottende vogels en de miljoenen vliegjes die ons belaagden zorgden ervoor dat we op een drafje naar de auto terug wandelden. Next stop Utah Olympic Park in Park City. Hier werden tijdens de Olympische Spelen in 2002 het skieen, rodelen en bobsleeen gehouden. Nu was er ook een museum te vinden die sfeer van deze OS probeerde terug te halen. Even rondgekeken en wat foto's gemaakt. Park City zelf bestaat uit zeer veel mooie huizen. Het straalt luxe uit en dat klopt ook wel want de huizen daar zijn niet te betalen (ook niet met de huidige stand van de dollar). Optrekjes van 19.000.000 dollar zijn geen uitzondering. Wel heel leuk om rond te kijken in deze stad die prachtig gelegen is in de heuvels. Daarna zijn we teruggereden naar Midway, alwaar we bij de plaatselijke pizzeria een heerlijke pizza hebben gegeten op de veranda. Het was een heerlijke dag. |
|
deze website is ontwikkeld en gehost door InterBox Internet