We slapen goed nadat we om twaalf uur in bed liggen. Alleen rond een uurtje of vier vliegt er door het kleine kiertje van het raam een grote hard zoemende wesp naar binnen die even gevangen en weer buiten gezet moet worden. Dat is een aardig experiment met je slaperige kop. Uiteindelijk lukt dat en dan slapen we tot een uurtje of acht door.

Ingeborg bakt een eitje die we met een stukje knackebrod en wat aarbeien als ontbijt nemen. Snel op pad, want we willen Aurlandsfjellet opnieuw rijden. Afgelopen jaar was het door stormachtige wind, sneeuw en regen niet eens mogelijk om uit te stappen of een foto te maken. Dit jaar zijn de weergoden ons veel beter gezind. Het is droog en het zonnetje prikt weer.

Dus eerst naar Aurland, waar de auto aan de Tesla Supercharger geladen kan worden. Onderweg begint de navigatie echter te sputteren dat we 6 procent stroom te kort komen. Erwin rekent zelf nog wat (volgens hem moet het gewoon wel lukken), maar we besluiten het zekere voor het onzekere te nemen. Als we toch moeten pinnen in Sogndal hangen we de auto daar nog 10 minuutjes aan de commerciele snellader. Uiteindelijk komen we met 25% stroom in de batterij aan, dus dat extra laden was echt onnodig geweest.

Maar voor we laden eerst met de ferry over, dan door de 25 kilometer lange tunnel onder de Aurlandsfjellet door. Deze tunnel heeft op drie plekken daglicht zones. In dit stukje tunnel wordt met gekleurd licht het daglicht nagemaakt, zodat bestuurders niet in slaap vallen. We stoppen er even voor een foto. Dan naar de bakker in Aurland, waar we, net als vorig jaar, een heerlijke koffie drinken.

Na het laden rijden we Aurlandsfjellet op. De weg omhoog is smal en veel drukker dan vorig jaar. Campers, caravans, touringcars en personenauto's gaan omhoog en omlaag en regelmatig is het passen en meten (of een stuk in de achteruit met de afgrond links of rechts van je) om elkaar te kunnen passeren. Natuurlijk stoppen we bij Stegastein, een houten uitkijkpunt met glazen einde. Eenmaal boven kunnen we nu gewoon overal stoppen, wandelen en fotograferen waar we willen. Het is heerlijk weer, vrijwel geen wind en daardoor zelfs bij grote sneeuwvlaktes nog best aangenaam.

Aan de andere kant van de hoogvlakte dalen we weer af. Voordat we de ferry weer oprijden rijden we nog een stukje om, want op de heenweg hebben we bij een tuinder een stalletje gezien met verse frambozen. Die hebben we vanavond als toetje. Eenmaal bij het huisje lopen we het erg steile 200 meter lange pad weer omhoog. We eten een broodje met wat kaasjes en worst. En vanavond vallen we iets eerder in slaap.